piątek, 31 maja 2013

Kolorowy ogródek

Czuję się, jakby była dziś niedziela. Długie weekendy zawsze mieszają mi w głowie.
Wczoraj wybrałam się na ogródek, zobaczyć jak się mają moje roślinki. Wszystko powoli rozkwita! Żółte irysy, różowe piwonie... i na tym kończy się moja znajomość kwiatów. Poniżej kilka losowych zdjęć roślin. Zaszalałam z kolorową przeróbką. Tak. Nudzi mi się.

Pan robaczek zepsuł mi koncepcje t.t


Dziś o dziwo się rozpogodziło. Co robi Naff w takiej sytuacji? Siedzi przed komputerem  i ogląda anime. Oj, będą recenzje,będą recenzje. Żeby nie było, dziś sprzątałam! Też tak macie? Cały rok robicie burdel, sprzątacie raz na tydzień, albo miesiąc, jak wchodzicie do pokoju, to nie widzicie podłogi, szklanki to się wam od biurka nie chcą oderwać, bo zaschła herbata lepsza niż super glue, a potem nagle siadacie i myślicie: o, posprzątam sobie dzisiaj w szafkach, bo mi się wyjątkowo chce! Nie? Więc witajcie w moim świecie. Przynajmniej mam na jakiś czas spokój z szafkami. Czasami (raz na 2 lata) lubię je posprzątać. Są tam rzeczy, które chomikuję od 1 kl. podstawówki! Dzisiaj np. znalazłam mój stary pamiętnik z 2002 r. i razem z rodzicami śmialiśmy się z ich wpisów do niego -^____^-. Uwielbiam wspominać.

czwartek, 30 maja 2013

Deszczowy dzień

Dzisiejszy dzień, przywitał mnie ulewnym deszczem, co wcale mnie nie dziwi, bo w końcu jest długi weekend, a na długim, obojętnie jakim weekendzie, zawsze leje. Przyznaję jednak, że dzisiaj deszcz mi nie przeszkadza. I tak chciałam spędzić dzień w domu, oglądając anime i oddając się całkowitemu lenistwu. Witajcie w moim świecie. Aktualnie czytam książkę o kuchni chińskiej, bo nie mam ambitnego planu na mój makaron ryżowy.




Pisałam już kiedyś, że nienawidzę biegać? Moja mama stwierdziła, że pojedziemy dzisiaj do lasu i pobiegamy w deszczu. Las mnie nie lubi. Dostałam z krzaka w łeb, zostałam zalana masą wody i miałam kałuże w butach! Ale za to porobiłam fajne zdjęcia. Powiedzmy, że trochę się pobawiłam kolorami w Photoshopie ;). Efekt chyba całkiem znośny!

środa, 29 maja 2013

Koniec roku szkolnego!

Przybywam, by niektórych z was trochę zdołować, albowiem od dzisiaj mam... WAKACJE! Co z tego, że czerwiec będzie miesiącem praktyk w zakładzie gastronomicznym (tak, będę obierać ziemniaki w restauracji), co z tego, że nie są to praktyki wyjazdowe (ja koniecznie chciałam zostać w swoim mieście, inni pojechali zaś nad morze lub w góry), ważne, że to koniec. No, dobra. Jeszcze będę kilka ocen podwyższać, ale to już poza rokiem szkolnym obowiązującym naszą klasę. Mam nadzieję, że praktyki spędzę miło!
A teraz coś z dwóch, ostatnich dni.

Pies Wioli, Fado! 
Mój najcudowniejszy, aczkolwiek nieśmiały model, który uwielbia pokazywać swój profil!

Jak już pisałam w poprzedniej notce, wybyłam do Wioli, świętować w raz z nią jej zaliczoną matematykę. Te świętowanie objawiło się co prawda rozmową z mrożonkami i waleniem głową w lodówkę w Lidlu, ale mimo wszystko prowadziliśmy bardzo poważne konwersacje na temat życia, śmierci, prawa jazdy, bogactwie, biedzie, psach, pracy i alkoholu. Było miło! Ale potem padł nam prąd. 

symbol  naszych egipskich ciemności

A dzisiaj mój ostatni dzień w szkole. Po wakacjach moja klasa będzie się zwała IV TC i będzie klasą maturalną! Jednymi słowy... za rok matura! Póki co, przetrwajmy jednak praktyki i cieszmy się wakacjami. Lekcje dzisiaj luźne, choć nie powiem, nauczyciele dręczyli nas jeszcze jakimiś ćwiczeniami. A o 12:35 zabraliśmy się z naszą wychowawczynią (tak, cwane bestie z tej naszej grupki) na ognisko klasowe. Jak to jednak z naszą klasą bywa, na 20 osób pojawiło się tylko 9. Mimo tego było miło! Porobiliśmy dużo, dużo zdjęć.

Jak widać, mieliśmy piękną scenerię :)
Klasowe zdjęcie <3

Mam nadzieję, że nikt mnie tępym nożem nie zabije za wstawienie klasowego zdjęcia na bloga ;).
Uważam, że wszyscy ślicznie wyszliśmy i nie ma tu nic ośmieszającego! Czekolada dla tego, kto się zorientuje, która to Naff >D
Tak więc czas zacząć długi weekend i... wakacje. Jestem podekscytowana praktykami. W poniedziałek pierwszy dzień! Planów jako tako nie mam. Wszystko zacznie się w lipcu. Konwenty, przygody i czas spędzony z Arusiem.

wtorek, 28 maja 2013

"Pokaż oczka!"

Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje, ale gdziekolwiek nie pójdę, zawsze towarzyszy mi uczucie senności i zmęczenia. Przespałam prawie cały, wczorajszy dzień i noc, a dziś dalej mam ochotę na spanie! Nie wiem, czy to ta okropna pogoda tak na mnie wpływa, ale już mam dosyć tego deszczu i szarości... Bynajmniej tak jak obiecałam. Niedziela, 26 maja. Rocznica pierwszego spotkania Naff'a i Arusia. Nie mogliśmy przegapić takiej okazji, a więc wybraliśmy się do miasta, gdzie zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Nastąpiło to pod zieloną wieżyczką, gdzie oczywiście poszliśmy i odtworzyliśmy obraz naszego spotkania :). Nigdy nie zapomnę, jak bez zażenowania rzuciłam się na niego i przytuliłam mocno. Aruś był najwyraźniej zdziwiony, bo stał przez dłuższy moment z rozłożonymi ramionami, nie wiedząc, czy może mnie objąć ^___^. Pierwszym zdaniem, jakie wypowiedziałam w jego kierunku było: "Pokaż oczka", z czego śmieję się do dziś.

Tak wyglądaliśmy razem rok temu, 26 maja 2012 r. Dwa, nieśmiałe buraki!
A tak, 26 maja 2013 r. w tym samym miejscu - tyle, że tym razem było więcej aut

To na tyle. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz, nie dwa przyjdzie nam się spotkać w tym samym miejscu i że za 20, 30 lat, będziemy do niego wracać z cudownymi wspomnieniami <33. 
Naff tymczasem kończy. Wiola namówiła mnie, żebym ruszyła się w ten szary i okropny dzień, bo chce ze mną świętować zdanie matematyki ;)). Bardzo się cieszę, że mogłam jej jakoś pomóc i dało to jakieś efekty! Pozdrawiam~!

niedziela, 26 maja 2013

Po wiejsku.

Wróciłam! Co prawda jestem strasznie zmęczona 5 godzinną podróżą, ale nie mogę narzekać, bo połowę czasu przespałam. Siedzę teraz w swoim czystym jak nigdy pokoju, popijam kakao i zastanawiam się, co mogę napisać o mojej podróży. Przeżyłam naprawdę piękne 2 dni, choć oczywiście zakończyły się one płaczem. Znowu będę musiała czekać na mojego Arusia cały miesiąc, albo i więcej, bo nigdy nie wiadomo co się wydarzy. Jestem jednak pełna pozytywnych myśli. Spotkanie z ukochanym sprawiło, że na nowo mam chęć żyć.
Dzisiaj dzień mamy. Ja swojej  prezent kupiłam przed wyjazdem. Podobnie jak ja, jest fanką kwiatów, a więc kolejny, piękny kwiat do ogrodu! No i oczywiście rafaello. Z niego jakoś bardziej się cieszyła haha

Śliczna fuksja <33 Wszystkiego najlepszego, mamo!

U babci wylądowaliśmy pod wieczór. Pobiłam swój rekord jedzenia kanapek, ale na wsi w końcu wszystko lepiej smakuje! Wiejskie masełko, wiejska, wielka pajda chleba, że nie wspomnę o pysznej kiełbasie, za którą bym zabiła. Lubię wstawanie wczesnym rankiem, wychodzenie w piżamie na dwór, wdychanie świeżego powietrza, pianie kogutów, siano w stodole, na którym przebywałam od dziecka, wielkie boisko na przeciw domu babci, po którym można się tarzać i ten wiejski spokój. Można powiedzieć, że z Arusiem spędziliśmy właśnie taki wiejski dzień w sobotę. Spotkaliśmy się w Brzesku już o 8.


Zdjęcia z placu zabaw, na który wpadłam jak szalona. Co z tego, że był do 10 lat! To mi nie przeszkodziło w skakaniu po kogucie, w bujaniu się na huśtawkach i na karuzelach. Było  mi trochę szkoda Arusia, który musiał za mną latać ;). Czułam się przy nim jak małe dziecko z ADHD, którym trzeba było się zająć!


Byliśmy w naszym pamiętnym parku, na placu zabaw, a także na mieście, gdzie siedzieliśmy długi czas przy fontannie. W tych samych miejscach byliśmy w październiku i przyznaję, że gdy wiosna w plenerze, od razu wszystko ładniej wygląda!

Przy fontannie. Przymulony Naff - nic nie ćpałam, to światło tak raziło. 
I jedno z pierwszych, wspólnych zdjęć!

Sobota była jednym z bardziej kalorycznych dni. Tak, miałam się odchudzać, ale zawsze gdy jestem z Arusiem, zawieszam tą czynność. Muszę go utuczyć, bo jest bardzo chudziutki! Co z tego, że on to zrzuci, a ja przytyję! Dobra, dobra. Za bardzo lubię słodycze, żeby przestawać je jeść... dlatego poszliśmy do uroczej kawiarenki, gdzie wypiliśmy gorącą czekoladę z bitą śmietaną i mrożoną kawę <33

Bardzo podobał mi się motyw strojenia babeczek i deserków <3 kokardki i goździki!
Na szczęście obeszło się bez kupowania słodyczy, choć przyznaję, że wyglądały przepysznie ;)

Cukiernia? Pfff! Co to dla nas! Musieliśmy odwiedzić nasz stary, dobry McDonald! Kij z tym, że byliśmy pełni i nie dopiliśmy nawet czekolady i kawy! A frytki? A hamburgery? A pepsi?! Uwierzcie, myślałam, że umrę z przejedzenia. Była wyżerka, była zabawa, no to czas na powrót do domu. Razem z Arusiem wróciliśmy więc na wieś. Mieliśmy wiele niebezpiecznych sytuacji na drodze. Do teraz zastanawiam się, czy to Aruś lub jego bordowe tico przyciąga kłopoty, czy po prostu to w Brzesku jeżdżą idioci... 
Resztę dnia spędziliśmy na rzucaniu się po trawie na boisku, ciągłym spacerowaniu po lasach i całej wiosce oraz robieniu zdjęć. 


Wredny kot babci - Maniek. Ostrzegałam Arusia, by go nie dotykał, bo najpierw się łasi, a potem z nagła cię atakuje, wbijając w twoje gardło ostre pazury, ale gdzie tam! Aruś, odważny typ! Nawet na ręce go wziął! Oczywiście Maniek i tak go zaatakował.


Najładniejsze stópki świata. Ku czci boskiej trawy w okolicach boiska i na boisku. To był nasz mały odpoczynek na ławeczce. Ile to my się rzucaliśmy po tej mokrej trawie! Ile komarów nas podziabało! Ale było świetnie <33. Byliśmy też na placu zabaw. Znajdowały się tam dziwne przyrządy do ćwiczeń, które musieliśmy oczywiście wypróbować. Największą jednak frajdę, sprawiło nam skakanie w dal na skoczni! Oczywiście jak to Naff, musiała się wywalić i potarzać w piasku, ale Aruś - to prawdziwy zawodowiec ;). Nawet biegł jak w filmie akcji! Po tych wszystkich lasach, spacerach i kupnie lodów w czekoladzie, rzuciliśmy się na boisko, gdzie oglądaliśmy zachód słońca i śliczne chmurki, które przypominały nam wiele rzeczy. 

Podwójne zdjęcia w ruchu. Aruś - niczym zawodowy koszykach. Naff, jak połamana
fajtłapa z dużym brzuchem na wierzchu :DD
Moim zdaniem, nasze najlepsze zdjęcie. Takie wesołe <33
I ostatnie z ostatnich.

To była cała sobota. Byliśmy ze sobą od 8 do 21 i wcale się nie nudziliśmy. Ten czas był naprawdę magiczny. Szczególnie zwiedzanie naszych starych zakątków, gdzie się poznawaliśmy i spacerowanie po lesie. Szczęście chciało, że mieliśmy okazje spotkać się jeszcze dnia następnego, ale myślę, że to opiszę już jutro :)). Dziękuję, że jesteś, Arusiu. Wszystkiego najlepszego z okazji kolejnej rocznicy pierwszego spotkania!

czwartek, 23 maja 2013

Raz gorzej, raz lepiej.

Nie pisałam 4 dni i przyznaję, że miałam zrobić notkę dopiero w poniedziałek, po moim powrocie od babci. Powód? Ostatnio niezbyt dobrze się czuję - i psychicznie i fizycznie. Miałam jednak sporo czasu na przemyślenia i oto jestem. Niestety, Arusia będę widzieć tylko przez jeden dzień. Bardzo mnie to boli, bo nie widziałam go 3 miesiące i będę musiała czekać na niego jeszcze jeden. Trudno mi to przyjąć do wiadomości, ale się staram. W końcu mogliśmy się w ogóle nie zobaczyć. Poza tym... zostałam zaproszona na pierwszą randkę! Pominę to, że jesteśmy ze sobą już prawie 14 miesięcy, ale jakoś nie było okazji ^____^

Kiedy życie wręcza ci cytrynę, upiecz ciasto cytrynowe!

Przyznaję, ostatnio dużo się działo, ale... nie pamiętam już co. Na pewno zepsuliśmy w poniedziałek ciasto z Krawcem. Coraz bardziej zaczynam wierzyć w przestrogę Luśki o treści: "Masz okres - nie piecz ciast". To już drugi raz! Tak to dzień jak co dzień. Nauka Wioli na matmę - dała rady na poprawie! Zaliczanie przedmiotów - w końcu odchodzę na praktyki i po prostu życie. Znikam. Muszę zacząć się pakować, po wyjeżdżamy od razu po moim powrocie ze szkoły. Odezwę się w niedzielę! 

niedziela, 19 maja 2013

Mgliście

Wróciłam, wstałam, żyję. Co tu dużo gadać? Było na pewno luźniej niż na ostatnich komuniach. Przede wszystkim nogi tak bardzo nie bolały i większość czasu spędziłam stojąc na zmywaku, polerując szklanki i rozmawiając z rozgadaną panią Asią. Na sali była pewna pani, którą ostatnio poznałam w kwiaciarni. Sytuacja była dosyć zabawna. Dwie panie kupowały róże, a nasza grupka z nimi dyskutowała. W końcu padł temat: A gdzie wesele? - i jak się okazało, że to to, na którym będę, miła pani uścisnęła mi dłoń i powiedziała, że jest jej bardzo miło i mam jej przynosić pod nos najpyszniejsze rzeczy. Jaki świat jest mały! Ta sama pani, dała nam potem napiwek. Byliśmy lekko... zszokowani. Zazwyczaj nie ma na weselach takich sytuacji. Oprócz tego jakiś Niemiec wypił za moje zdrowie (?!). Tak, to było wesele polsko-niemieckie, czyli wybuchowa mieszanka.


Próbowałam o 5 nad ranem uchwycić mgłę nad rzeczką

Nie działo się dużo. Jak zwykle były osoby, które nie były zbyt przyjemne, ale reszta składu była tak cudowna, że nie dało się ich nie lubić! Szkoda tylko, że pod sam koniec zostałyśmy tylko we dwie z tym całym burdelem naczyniowym. I jeszcze jakiś stary dziad nakrzyczał na nas, że puszki ktoś wrzucił do worka z papierem. Po tym całym weselu, sama mam ochotę na jakieś. Najbliższe niestety dopiero we wrześniu. Dzisiaj o 17 idziemy na poprawiny. Tak bardzo mi się nie chce... ale bilety, ale wakacje.

sobota, 18 maja 2013

Dieta?

Piszę, bo przełożyli naszą robotę na 21. Przyznaję, okropnie nie chce mi się iść do pracy i siedzieć tam do białego rana, dopóki weselni goście się nie rozejdą. Ba. Jak się rozejdą, to jeszcze trzeba będzie posprzątać calutką salę i kuchnię. Tak więc niedzielę spędzę na odsypianiu. O, ludzie. Czego nie robi się dla biletów do Arusia? Tymczasem dzisiejszy dzień spędziłam tak luźno, jak się tylko dało. Spałam do 13 (o la Boga!), sprzątałam, rozmawiałam z Arusiem i oglądałam anime, popijając frugo. Ostatnio coraz częściej myślę o diecie. Ważę 70 kg przy wzroście 175 cm. Niby BMI nie wskazuje na to, że jestem otyła, ale zaczynam się czuć w swojej skórze coraz gorzej. Do tego mam bardzo problematyczne biodra, które muszę zakrywać. Tycie nie ułatwia mi sprawy. Tak samo jak moje lenistwo. I pomyśleć, że trzy lata temu, ważyłam 58 kg.


Pierwsze wyzwanie przede mną. Jeżeli złamię zasady diety, będę musiała zjeść pomidora, a pomidor jest najgorszą rzeczą, jaka przytrafiła mi się w życiu i nie jem ich od dziecka. Powoli, pomalutku, ograniczam słodycze, które jem kilogramami i wyzbywam się picia słodkich napojów. Likwiduję też z mojego jadłospisu tłuste zapiekanki z serem, naffburgery i parówki, które wiecznie jem na kolacje. Chyba to nie takie trudne, jak na początek? Ach, no i rower. Wczoraj niestety wybuchła mi opona, ogłuszając mnie i tatę - nie wiedziałam co do mnie mówi przez brzęczenie w uszach. Poczułam się jak na poligonie. Tak. Jakiś ruski włożył do mojej dętki bombę. Oczywiście po naprawie wznowię moje jazdy, a może i nawet pobiegam - czego nienawidzę najbardziej ze wszystkich sportów na ziemi. Potężne wyzwanie przed Naff'em.


A teraz, witajcie ponownie w świecie anime! Z jakieś 3,4 lata temu, wyczaiłam na Hyperze całkiem przyjemne anime o nazwie Chobits, które śmiało może być nazwane klasykiem. Niestety, zatrzymałam się na jakimś 12, 13 odcinku. Wróciłam do niego dopiero teraz, bo... usłyszałam przypadkiem przyjemny opening z tegoż tworu <<klik>>. Co tu dużo mówić? Przyjemna komedia, na weekendowe nudy.
Hideki to 18-letni, młody chłopak, który przeprowadził się właśnie do Tokio. Jest zdziwiony tak wielką ilością "ludzkich" robotów, chodzących po stolicy jego państwa. Hej, skoro wszyscy je mają, to czemu on nie może mieć? No, właśnie, nie może. Jest na to zbyt biedny. Jak to jednak bywa w anime, głupi ma zawsze szczęście. Hideki znajduje prześlicznego, małego robocika na... śmietniku. Po drobnych problemach ze znalezieniem włącznika, w końcu go urchamia. Jednak... a co to? Robot umie powiedzieć tylko "Chii?" i nie ma żadnego systemu? Trudno. Trzeba będzie nauczyć ją wszystkiego od podstaw! I tak oto zaczyna się zabawna historia życia Chii i Hidekiego. Przyjemne i lekkie anime, z odrobiną dramatyzmu gdzieś pod koniec (tak, Naff lubi spoilery i oglądała na Hyperze ostatni odcinek). Serdecznie polecam.

piątek, 17 maja 2013

Z nimi.

Ostatnie dni były naprawdę świetne. W raz z naszą starą grupką w pełnym składzie, organizowaliśmy wypady, grille, spotkania. Smuci mnie fakt, że Gosia wraca do Anglii i znowu zrobi się cicho i spokojnie. To właśnie za nią tak bardzo wszyscy tęsknimy. Dzięki niej jest zawsze zabawnie! Jutro niestety wyjeżdża, ale mam nadzieję, że szybko wróci!
Z ostatnich wydarzeń, w małym skrócie. Najbardziej emocjonujący był grill i czysta kiełbasa bez konserwantów, jak to zawsze śpiewał Krawiec. Przez większość czasu, graliśmy z chłopakami i dzieciakami w piłkę nożną. Śmiechu było wiele, a szczególnie przy przybijaniu piątek z 5-latkami! Fajne urwisy! Oczywiście Naff musiała zostać pokarana. Dostałam w szczękę i od środy mam napuchniętą wargę i wielkiego siniaka nad ustami. Wyglądam jak... zabawny kryminał! 

Jedyne zdjęcie Naff'a z grilla. Zgrzana, czerwona i bez butów - 
bo w baletkach nie da się grać!

Czwartek związany z pogoniom za wątróbką na którą iście się napaliłam. Tak, teraz wszyscy robicie zbiorowe: "Bleeee, wątróbka!". Ocaliła mnie oczywiście Biedronka, zaś załamała przebita dętka w rowerze. Jechać na przebitym kole - podróż moich ekstremalnych marzeń. Po powrocie do domu, okazało się, że mama robi miód z mlecza (?!) - jestem ciekawa efektów tegoż eksperymentu kulinarnego!
Dzisiejszy dzień nie był zaplanowany. Pojechaliśmy z Luśką po nasze wypłaty za komunię i ustaliliśmy, że jutro od 18 do białego rana, siedzimy na weselu i kelnerujemy. Reszta dnia spędzona na wygłupach z Niku.

Nasz obiad u Chińczyka - bardzo dawno tam nie byliśmy, a zjeść takie wielkie talerze żarcie na
świeżym powietrzu, to sama radość! Oprócz tego - to nasze życie w symbiozie. Jeść z dwóch talerzy.
Historia lewitującego widelca

Za tydzień koniec roku szkolnego (tak, idę na praktyki), Dni mojego miasta (festyyyyny!) i wyjazd do babci, gdzie spotkam się w końcu z Arusiem! Jestem przepełniona ogromną, pozytywną energią! Mam nadzieję, że nie zniknie tak szybko. A tymczasem szykuję się na weselny terror kelnerski...

środa, 15 maja 2013

Poniedziałki też mogą być fajne!

Wracam, po długiej drzemce. Można powiedzieć, że w końcu odespałam komunię. Coś mi się jednak wydaje, że w sobotę pomęczę się trochę bardziej. Pan menadżer chce nas zwerbować na wesele i... poprawiny. I tu pojawia się pytanie, czy śpioch taki jak Naff, podoła tak wielu, nieprzespanym godzinom. Oczywiście spróbować trzeba. Najwyżej usnę pod salą!
Poniedziałek. Dzień naprawdę ciekawy. Na praktykach robienie tortów, czyli tego, co najlepsze! Wyszły nam naprawdę fajnie! Że nie wspomnę o smaku.

Tort schwardzwaldzki drugiej grupy
zmutowana, sklepowa truskawka, którą wykorzystaliśmy do tortu
Tort bezowy mojej grupy <3.
Koncepcja ułożenia truskawek wyszła ode mnie i wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że zanim
babka nawaliła na wierzch czekoladą - było sto razy lepiej! Jednak smak boski.

Jak już mówiłam, dzień był naprawdę miły, że nie wspomnę o matematyce, gdzie usłyszałam coś, o czym nawet nie śniłam, żeby usłyszeć. Babka powiedziała mi, że jestem "jej objawieniem roku". Potem na osobności dodała, że widzi mnie za rok, jak zdaję maturę z matmy. Podoba jej się moje myślenie (:O) i... i w ogóle. Byłam tak szczęśliwa, że w końcu zrozumiałam, że problem nie tkwi we mnie, tylko w moim lenistwie. Bo jak się wezmę za siebie, to potrafię wszystko zrobić i nie brakuje mi części mózgu odpowiadającej za matematykę. 
O 17 umówiliśmy się z naszą grupką na mały spacer i sesję zdjęciową. Miałam wtedy jakiegoś wyjątkowego niefarta. Zgubiłam klucze i nie mogłam wyjść z domu, później rower mi się zepsuł, potem jak już jechałam, złapał mnie skurcz w stopie... ale ostatecznie dotarłam na miejsce! Wspólnie wybraliśmy się na działkę Luśki.

Jedno z pierwszych, działkowych, wspólnych zdjęć :)) Luśka, Gośka, Wiola, Kacperek, Fado i ja!
Na bujanej ławeczce, którą zawiesiliśmy specjalnie dla naszej grupki :D
Nie obeszło się bez grania w nogę z Krawcem i młodszym bratem Luśki. 
Dołączył się do nas jeszcze Fado!
Zdjęcie z Kacperkiem, gdy już się zbieraliśmy do wyjścia :)
Krawiec i Naff w iście seksownych pozach ;D
I cała nasza grupa.

A i owszem, Naff wrzuciłaby więcej zdjęć, bo niektóre były tak zabawne, że siedziałam i pół godziny śmiałam się z nich, ale szanuję zdanie swoich znajomych o treści: "Tylko nie wstawiaj nigdzie żadnych głupich zdjęć", a że wszyscy Naff'a pod tym względem znają...
Było krótko, ale naprawdę fajnie. Byłam szczęśliwa, że mogłam spędzić z nimi czas, jak kiedyś. To za tym tęskniłam. Jutro będzie mała powtórka, bo robimy grilla. Zapewne to zrelacjonuje :)

poniedziałek, 13 maja 2013

Deszczowa sesja.

Mam takie zaległości na naffowie, że głowa mała. Uwierzcie, w ciągu ostatnich 3 dni wydarzyło się tak wiele, że nie zmieszczę tego w jednej notce. Powiem tyle. Jestem szczęśliwa, pełna energii i pozytywnych myśli. Wszystko układa się jak należy - pomimo zgubionych od domu kluczy. A teraz coś z deszczowego weekendu, który wcale nie był nudny!

Kropelki deszczu z parasolki <33

W sobotę zaprosiłam Niku do nas na grilla. Początkowo pogoda była piękna. Słoneczko ładnie świeciło, było ciepło... a tu nagle deszcz. Jednak Naff, jak to Naff, uparła się na sesję zdjęciową. W tym celu zaciągnęła Niku na bunkier. Robić zdjęcia jedną ręką, a drugą trzymać parasol - to jest wyzwanie. Na szczęście sesja wyszła ładna. Co z tego, że obydwie byłyśmy doszczętnie zmoczone. Niku miała całe spodnie (wywaliła się na górce), ja zaś buty i nogawki.

Jedno z moich normalniejszych, naffowych zdjęć (było ich niewiele)
Uważam, że Niku wyszła tutaj słodko <3. Jednak nic nie przebije jej w wersji
Belli ze zmierzchu.
I seria czarno-białych zdjęć z czerwonymi parasolkami. Takie tam wspólne
zabawy w PhotoShopie. Przyznaję, że udane!

Myślę, że więcej pojawi się na photoblogu (prawa strona linków). Jak już mówiłam, sesja udana, mimo kilku wpadek i trudności. Niku siedziała u mnie jeszcze trochę, a potem przyszła do mnie Wiola na codzienną porcję matmy, na której siedziała prawie do północy. Nigdy nie zapomnę mojej osierścionej i mokrej od śliny psów podłogi... 
Niedziela. Jak już mówiłam, dostałam z koleżanką pracę. Na razie jednorazowo. Kto wie, może za tydzień będziemy obsługiwać ślub. W niedzielę, nie było źle. Co prawda 10 godzin chodzenia, a nawet biegania, nie było miłym przeżyciem dla moich nóg, które po powrocie przestały funkcjonować i błagały o ciepłą wodę, masaż i miękkie posłanie, ale naprawdę jestem z siebie dumna. Po spaczonym umyśle związanym z nieudaną wyprawą do restauracji nad morze rok temu, byłam pełna obaw co do tego przedsięwzięcia, ale ostatecznie... kim byłby Naff, gdyby się poddał? Poznałam naprawdę świetnych ludzi, którzy mi pomagali i już 3 godz. później, śmigałam, jakbym tam pracowała wieki. Obsługiwaliśmy 5 komunii. Wyobrażacie sobie latać od jednej sali do drugiej? Myślałam, że to niemożliwe, a jednak. Spotkałam dwie nauczycielki - jedną z podstawówki, która mnie pamiętała (o, mój Boże, czemu wszystkie nauczycielki mnie pamiętają?) i nasza ukochana babeczka od angielskiego, która się śmiała, że powinnam rozmawiać z murzynem, bo mam 6-stkę z angielskiego (?) - tak, latał tam murzyn. Co tu dużo gadać? Byli tacy, co mnie w pracy wkurzali, byli tacy, co i w porządku byli... ostatecznie: na plus. Tylko... wypłaty ni ma. Where is my money?!

sobota, 11 maja 2013

Popołudniowa herbatka.

Piszę szybką notkę, bo niebawem zmierzam z mamą do miasta. Nie wiem jak wy, ale ja bardzo nie lubię takich zakupów, dlatego bardzo rzadko na nie chodzę. Jednak dzisiaj sytuacja jest szczególna. Nie mam ani żadnych czarnych spódnic, ani żadnych białych bluzek, a jutro zaczynam o 10 swoją pracę na komunii, w którą wchodzi kelnerowanie (zmywak też). Nie wyskoczę przecież z różową bluzką i niebieską miniówą.

Wczorajsza, popołudniowa herbatka Naff'a z motywem bzu w tle. Filiżankę kupiłam
kiedyś mamie na urodziny. Ma takich sporą kolekcję!

W sądzie było ciekawie, nie powiem, aczkolwiek 40 minut stania w jednym miejscu i odpowiadania na pytania z trzech stron było... niezbyt miłe. Czułam się jak jakiś kryminalista. Śmiechu jednak było dużo - Boże ty mój, tylko Naff potrafi się śmiać z takimi osobistościami jak sędzia. Mam wrażenie, że trochę jednak namieszałam, ale nie przez stres, a przez niepamięć odnośnie sytuacji w mojej byłej pracy i dlatego, że pytania były ułożone w sposób dosyć... ciężki do zrozumienia. Ile razy powiedziałam: "nie pamiętam", albo: "może pan powtórzyć, bo nie rozumiem?" Jednak nie było źle.
Jeszcze odnośnie bzu. Wczoraj strasznie lało, ale wykorzystałam okazję, że wracam drogą, gdzie rośnie sporo drzew bzowych i nieważne, że kapało mi na głowę, że miałam zmoczoną kurtkę, włosy i wyglądałam jak sierota, ważne, że dopełniłam corocznego rytuału przyniesienia mamie pięknie pachnącego bzu. Ach, to przywołuje wspomnienia. Mały, 7-letni Naff skaczący po drzewach i obdarowujący kwiatami mamę~

piątek, 10 maja 2013

W trójkę, jak za starych czasów!

Mój dzień zaczął się od zarwanej nocki. Do 4 nad ranem oglądałam anime, a resztę poranka spędziłam siedząc na parapecie przy otwartym oknie, wdychając świeże powietrze, oglądając wschód słońca, słuchając śpiewu ptaków i pisząc w pamiętniku bliżej nieokreślone bzdury. O dziwo - nie byłam śpiąca. Poranek, jak poranek. Mogę wyróżnić tu tylko cudowną jazdę autem z mamą. Standardowo przekonała mnie do odwiedzin ciotki, słowami: będziesz prowadzić i... to chyba nie był dobry pomysł. Deszcz lał jak z cebra i nagle okazało się, że zepsuły się wycieraczki. Jadę i nic nie widzę. To przywaliłam w krawężnik, to mama się darła: Bo w auto wjedziesz! - ale jakoś dotarłam na miejsce. Ironia losu sprawiła, że gdy byliśmy pod domem, wycieraczki zaczęły działać ...


To były dwie godziny z serii: zajmij się kuzynem, by kuzynka mogła pograć w gry. Nie narzekam. Spędziłam miły czas, bawiąc małego Igora, który wyjątkowo dziś nie płakał na mój widok. Nie wiem czemu, ale każde, dosłownie każde dziecko, patrzy się na mnie, jakby widziało we mnie jakiegoś Szatana, kosmitę, czy cokolwiek innego co dziwne, złe i brzydkie. Dzisiaj Iguś miał chyba dobry nastrój, bo nawet się do mnie cieszył i pozwalał sobie robić zdjęcia!

Na temat pierwszej fotki, nie mam nic do powiedzenia. Biedni ludzie z tyłu.

Zdjęcia z późniejszego wypadu z dziewczynami. Do Polski przyjechała Gosia, dlatego musiałyśmy wykorzystać okazję na spotkanie. Wspólnie pozwiedzałyśmy intermarche, kłócąc się o to, czy kupić chipsy serowe, czy mięsne. Koniec końców wyszło na moje (mięso!) i dziewczyny uznały, że jak będą niedobre, to zjem je sama, zagryzając parówkami. Sama radość dla parówkożercy! Jak widać, powstało kilka głupich zdjęć i na ogół było ciekawie. Byłam szczęśliwa, bo poczułam się tak, jak rok temu, kiedy jeszcze Gosia była na miejscu. Te nasze wariacje, głupie zdjęcia i rozmowy... co ja bym dała, by to wróciło.


Gośka chciała w zabawny sposób zaprezentować swoje nowe, zrobione przez Luśkę paznokcie. Nie ma to jak reklama paznokci i równoczesna reklama wódki barmańskiej żurawinowej! Osobiście - nie polecam.

A oto zrobione przez Naff'a... królisiowe paznokcie!
wszystkie zgodnie stwierdziliśmy, że to królik psychopata.

Tak się zasiedziałam, że do domu wracałam po ciemku (na szczęście rowerem!), ale warto było! 
Wybaczcie za chaotyczne pisanie. Nie mam siły i musiałam się zmusić do napisania notki. Zaraz idę spać, bo jutro czeka mnie okropny dzień. Rano jadę do sądu, zeznawać jako świadek w sprawie byłej pracy... nie będzie to przyjemna rzecz. A po południu, rowerkiem na rozmowę kwalifikacyjną w raz z Luśką. Zobaczymy, czy będą nas chcieli na weselach i komuniach. Życzcie nam powodzenia!